สวัสดีครับ ชาวพันทิพทุกคน ผมอยากเสนอที่เรื่องผมเขียนไว้ เป็นเรื่องแรกที่เอามาลงไว้ที่นี่ เป็นเรื่องที่เหมาะสำหรับคนที่เปิดใจกว้างในเรื่องความหลากหลายทางเพศนะครับ ชอบไม่ชอบยังไง ก็บอกกันได้นะครับ
บทที่ 1
หมื่นเหตุผลที่ทิ้งฉันไป กี่พันคำที่เธอคร่ำครวญ
ความรักของคนสองคนได้ก่อกำเนิดขึ้น และได้จบลงทั้งๆที่ตัวเขานั้นพยายามที่จะไม่ให้มันจบลง แต่ก็ไม่สามารถฝืนได้ในเมื่อเขาคนนั้นไม่มีความรักเหลือให้เขาเลย
“โอมรักพี่นะครับ” นี่คือคำอ้อนวอนของโอม เด็กหนุ่มผู้ซึ่งมีความรักให้ชายที่เขารักที่สุด ที่กำลังจากจะจากเขาไปภายใต้อ้อมกอดที่พยายามรั้งไว้ก่อนที่อ้อมกอดนั้น จะไม่มีอีก น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างที่กำลังซบกับแผ่นหลังของชายที่เขาเรียกว่า คนรัก ซึ่งตอนนี้กำลังจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว
“เราเลิกกันแล้วนะ เข้าใจมั้ย ปล่อยได้แล้ว” ชายหนุ่มคนนั้นตอบอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พยามยามสลัดชายที่เขาเคยบอกรักอยู่เป็นประจำ เคยโทรหาทุกวัน เคยเรียกว่า คนรัก ซึ่งตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากของเล่นเก่าๆ ที่เล่นแล้วเกิดความเบื่อหน่าย พอได้ของใหม่แล้ว อันเก่าก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป ควรที่จะทิ้งมันไป มือสองข้างโอมที่โอบกอดอยู่นั้น ถูกมือที่แข็งกระด้างดึงออกมาอย่างรุนแรง พร้อมกับเดินจากไปอย่างไม่สนใจใยดีอะไรทั้งสิ้น
เกิดอะไรขึ้นกับเรา เขาจะทิ้งเราไปจริงเหรอ ทำไม เราผิดอะไร เค้าถึงได้ทิ้งเราไป เสียงสะท้อนนี้ดังขึ้นมาในตัวโอม พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา พร้อมกับสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา ไม่ต่างกับน้ำตาของโอมเลย ความรักที่เราให้กับคน คนนี้มันหมดไปแล้วเหรอ ทำไม เรามีอะไรเราก็ให้เค้าหมด เราไม่เคยหวงเลย นี่หรือคือผลตอบแทนที่เราได้รับ มันสมควรแล้วใช่มั้ยที่เราต้องได้รับแบบนี้ หรือว่าเป็นเวรกรรมที่เราได้ทำกับใครเค้ามาในชาติปางก่อนหรือ ชาตินี้ถึงได้มารับผลกรรมที่เราได้เคยทำไว้
วันเวลาก็ได้ผ่านพ้นไปเรื่อยๆ จากเด็กหนุ่มที่อยู่ในวัยเรียนในช่วงมัธยมซึ่งเรียกตัวเองว่า “นักเรียน” ก็ได้ผ่านพ้นไป และเริ่มเข้าสู่ชีวิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย เข้าสู่สังคมที่กว้างใหญ่ขึ้นมาอีก มีผู้คนมากมาย เปลี่ยนสภาพตัวเองใหม่ เป็นนักศึกษา ซึ่งมีความแตกต่างจากนักเรียนมาก ต้องรับผิดชอบตัวเองมากขึ้น ดูแลตัวเองมากขึ้น
โอมก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน เปลี่ยนตัวเองก้าวเข้าสู่การเป็นนักศึกษาอย่างเต็มตัว จากเด็กนักเรียนต่างจังหวัด เข้ามาเรียนในเมืองหลวงซึ่งมีผู้คนมากมาย มีหลากหลายที่มา ทำให้โอมรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เนื่องจากยังปรับตัวไม่ได้ในหลายๆด้าน โอมสามารถสอบติดในคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยของรัฐบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งในวันประกาศผลก็จะมีพี่ๆมากทำการต้อนรับอย่างดี มีการซื้อขนมให้ มีการเต้นประกอบเพลงอย่างสนุกสนาน พอถึงเวลาเปิดเทอมเริ่มมีการซ้อมร้องเพลงเชียร์ ซึ่งเป็นการร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยและร้องเพลงประจำคณะนั้นๆ ซึ่งบรรยากาศจะต่างจะช่วงแรกๆ เป็นอย่างมาก ซึ่งจะเป็นบรรยากาศที่ตึงเครียด จะมีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งที่เรียกตัวเองว่า “ว๊ากเกอร์” มาคอยดุน้องๆ ที่ทำตัวไม่เป็นระเบียบ ซึ่งจะทำให้น้องๆเกิดความรักความสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ซึ่งตอนแรกโอมรู้สึกกดดันมาก เพราะการซ้อมครั้งหนึ่งนั้นเลิกดึกมาก ประมาณเที่ยงคืน หรือบางวันถ้าทำให้รุ่นพี่ไม่พอใจก็ปาเข้าไปประมาณตีหนึ่งตีสอง ทำให้โอมถึงกับเพลียมาก แต่ก็ผ่านเหตุการณ์นั้นมาด้วยดี ซึ่งวันสุดท้ายของการเข้าห้องเชียร์พี่ๆ ก็มีการร้องเพลงและจุดเทียน มีการทำบายศรีสู่ขวัญ มัดข้อมือน้องๆ เป็นการรับขวัญน้อง ทำให้น้องๆแต่ละคนซาบซึ้งมากบางคนถึงหลั่งน้ำตาออกเลยทีเดียว รวมทั้งโอมด้วย
ช่วงเวลาการเรียนในเทอมแรกเป็นไปด้วยดี โอมเริ่มได้เพื่อนใหม่ ทำให้รู้สึกดีขึ้น เพราะเพื่อนใหม่ของโอมนั้นมาจากที่คนที่คนละทาง และมีเพื่อนที่เป็นคนในเมืองกรุงด้วย ทำให้โอมได้ออกไปเที่ยวในกรุงเทพฯได้โดยไม่หลงทาง และได้ฝึกประสบการณ์ในการขึ้นรถให้ถูกสายเวลาจะออกไปไหนคนเดียว
วันหนึ่งโอมได้มีธุระที่ต้องไปทำในคณะแพทย์ ระหว่างเดินทางกลับโอมได้เดินผ่านคณะทันตแพทย์ โอมเดินไม่ทันระวังก็ไปชนใส่นักศึกษาชายคนหนึ่งเข้า ทำให้น้ำในมือของนักศึกษาคนนั้นหกเละใส่เสื้อกราวตัวเอง ทำให้นักศึกษาคนนั้นถึงกับตกใจแล้วอุทานออกมา
“เดินระวังหน่อยสิ เห็นมั้ยหกใส่เสื้อหมดเลยเดี๋ยวต้องไปเรียนด้วยนี่” ชายคนนั้นพูดขึ้น แล้วทำหน้าไม่พอใจ
“ผมขอโทษครับ ผะผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ” โอมรีบขอโทษด้วยความที่ไม่ระวังตัวเอง โอมรีบยื่นผ้าเช็ดหน้า พอชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา โอมถึงกับตกใจ นิ่งและทำอะไรไม่ถูก เมื่อชายคนนั้นคือคนที่โอมรักมากที่สุดในชีวิตของเขานั่นเอง ความเจ็บปวดในอดีตเริ่มถาโถมเข้ามาอีกครั้ง เหมือนแผลที่กำลังจะหายแล้วก็มีมีดเข้ามากรีดซ้ำอีกครั้ง ทำไมโลกถึงกลมแบบนี้ ทำไมเราต้องเจอเขาอีก
“โอม นี่ ใช่โอมป่ะครับ” ชายคนนั้นถามอย่างตื่นเต้น เหมือนไม่เคยเจอโอมมานานแสนนาน ในขณะที่โอมยังนิ่งอยู่ โอมยังไม่พูด จนต้องสะกิด
“โอม นี่พี่บาสไงครับ จำไม่ได้เหรอ” ชายคนนั้นพยายามเตือนความจำของโอม
“ครับ โอมจำได้ครับ” โอมตอบคำถามนั้น ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเค้าคือคนที่เรารักที่สุด และก็เป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเราในตอนนี้ด้วยนี่ แล้วเค้าก็ทิ้งเราไปตอนนี้เค้ายังคุยกับเราเค้าต้องการอะไรนะ โอมจ้องหน้าบาสด้วยสายตาที่นิ่งเฉย
“พี่อยากเจอโอมมานานแล้วครับ ดีใจจังเลยที่พี่เจอโอมวันนี้ แล้วโอมเรียนคณะอะไรเหรอครับ” บาสตื่นเต้นมากเมื่อได้เจอโอมเหมือนได้ค้นพบสิ่งมีค่าที่หายไปนานแสนนาน สายตายังจ้องไปที่โอมด้วยความยินดี
“วิศวะครับ” โอมตอบสั้นๆ พยายามหลบสายตาของบาส เค้าจะมาไม้ไหนอีกเนี่ยทำไมยังกล้าที่จะทักทายเรา แต่ตอนนี้บาสเริ่มรู้ตัวแล้วว่าโอมมีท่าทียังไง เลยพยายามที่จะทำให้โอมรู้สึกดีขึ้น
“ดีใจด้วยนะครับ โอมว่างมั้ย พี่ว่าเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่านะ เราจะได้คุยกันนานๆไง” บาสชวนโอมไปหาที่นั่ง เพื่อต้องการหาที่ให้คุยกันได้สะดวก
“โอมไม่ว่างหรอกครับ โอมขอไปก่อนนะครับ” โอมตอบแล้วพยายามเดินจากไปโดยไม่กล้าหันไปมองหน้าบาสอีก แต่ที่ระหว่างที่ก้าวเท้าออกไปนั้น ก็มีมือหนึ่งมาจับรั้งที่แขนของโอมไว้ ทำให้โอมถึงกับหยุดแล้วก็หันหน้าไปมองบาสอีกครั้ง พร้อมกับน้ำในตาที่ตอนนี้หลั่งไหลออกมาแล้ว
“พี่ต้องการอะไรอีกครับ ขอร้องเถอะนะครับอย่าทำร้ายโอมอีกเลย” โอมพูดออกมาพร้อมกับความเจ็บปวด เพราะตอนนี้โอมยังไม่มีใครและยังรักบาสเหมือนเดิมทั้งๆที่รุ้ว่าบาสมีคนใหม่แล้วก็ตาม จึงไม่อยากที่จะเจอบาสอีก เพราะกลัวจะเกิดปัญหาขึ้นภายหลังทั้งสองฝ่าย จากนั้นมือของบาสก็มาสัมผัสที่ตาของโอมที่ตอนนี้มีน้ำไหลออกมาเต็มไปหมด บาสมองโอมด้วยความรู้สึกผิด ผิดที่เราไม่น่าทิ้งคนที่เรารักทิ้งไป ผิดที่เราทำร้ายคนรักเราไป
“พี่เสียใจนะครับที่ทำร้ายโอม พี่ขอโทษ มันคงไม่เป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ยครับ” บาสพูดแล้วมองหน้าโอมที่กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นกัน
“มันคงไม่เหมือนเดิมหรอกครับ อย่าลืมสิครับว่าพี่มีแฟนใหม่แล้ว แล้วเค้าก็ดีพร้อมเหมาะสมกับพี่ทุกอย่าง อย่าทำร้ายเค้าอีกคนเลยนะครับ” โอมพูดออกมาด้วยความน้อยใจ เพราะที่ผ่านมาโอมเป็นแค่ตัวเลือกหนึ่งของบาสเท่านั้น
“เราเลิกกันแล้วครับ” บาสตอบด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย เหมือนกับคนคนนั้นไม่คู่ควรกับเขาอีกต่อไป อยากให้ออกไปจากชีวิตเขาสักที
“เสียใจด้วยนะครับ” โอมพูดอย่างคิดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าบาส
“ครับ พี่ไม่น่าไปคบกับเค้าเลย ไม่งั้นมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก” บาสพูดเหมือนตัวเองหมดสิ้นทุกอย่างในชีวิต
“พี่ก็ดีใจนะครับที่ได้เจอกับโอม ยังไงก็ขอให้โอมโชคดี เจอคนรักที่ดีกว่าพี่นะครับ ถ้ามีปัญหาอะไรมาหาพี่ได้ที่หอ...หน้ามอนะครับ พี่ยินดีช่วยเหลือนะครับ” บาสพูดเหมือนคนที่ได้ปลดปล่อยอะไรออกไปหมดแล้ว
“ครับ งั้นโอมไปเรียนก่อนนะครับ” โอมกล่าวลาบาสแล้วเดินจากบาสไป โดยไม่หันกลับไปมอง แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็หลั่งออกมาอีกครั้ง ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมล่ะ ทำไมเราไม่ไปหาเขาล่ะ ตอนนี้เขาไม่มีใครแล้วนะ
เท้าของโอมยังก้าวเดินต่อไป แต่ในใจก็ยังคิดถึงเรื่องบาสอยู่ จนเดินไปถึงคณะของตัวเอง แล้วพยายามข่มใจตัวเองทำให้ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น แล้วใช้มือปาดน้ำตาตัวเองที่ไหลออกมาให้หมด แล้วทำตัวเป็นปกติ เพื่อไม่ให้คนอื่นจับได้ว่าไปทำอะไรมา
[Y] รัก/ที่สุด/ของหัวใจ (มาใหม่) บทที่ 1 หมื่นเหตุผลที่ทิ้งฉันไป กี่พันคำที่เธอคร่ำครวญ
บทที่ 1
หมื่นเหตุผลที่ทิ้งฉันไป กี่พันคำที่เธอคร่ำครวญ
ความรักของคนสองคนได้ก่อกำเนิดขึ้น และได้จบลงทั้งๆที่ตัวเขานั้นพยายามที่จะไม่ให้มันจบลง แต่ก็ไม่สามารถฝืนได้ในเมื่อเขาคนนั้นไม่มีความรักเหลือให้เขาเลย
“โอมรักพี่นะครับ” นี่คือคำอ้อนวอนของโอม เด็กหนุ่มผู้ซึ่งมีความรักให้ชายที่เขารักที่สุด ที่กำลังจากจะจากเขาไปภายใต้อ้อมกอดที่พยายามรั้งไว้ก่อนที่อ้อมกอดนั้น จะไม่มีอีก น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างที่กำลังซบกับแผ่นหลังของชายที่เขาเรียกว่า คนรัก ซึ่งตอนนี้กำลังจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว
“เราเลิกกันแล้วนะ เข้าใจมั้ย ปล่อยได้แล้ว” ชายหนุ่มคนนั้นตอบอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พยามยามสลัดชายที่เขาเคยบอกรักอยู่เป็นประจำ เคยโทรหาทุกวัน เคยเรียกว่า คนรัก ซึ่งตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากของเล่นเก่าๆ ที่เล่นแล้วเกิดความเบื่อหน่าย พอได้ของใหม่แล้ว อันเก่าก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป ควรที่จะทิ้งมันไป มือสองข้างโอมที่โอบกอดอยู่นั้น ถูกมือที่แข็งกระด้างดึงออกมาอย่างรุนแรง พร้อมกับเดินจากไปอย่างไม่สนใจใยดีอะไรทั้งสิ้น
เกิดอะไรขึ้นกับเรา เขาจะทิ้งเราไปจริงเหรอ ทำไม เราผิดอะไร เค้าถึงได้ทิ้งเราไป เสียงสะท้อนนี้ดังขึ้นมาในตัวโอม พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา พร้อมกับสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา ไม่ต่างกับน้ำตาของโอมเลย ความรักที่เราให้กับคน คนนี้มันหมดไปแล้วเหรอ ทำไม เรามีอะไรเราก็ให้เค้าหมด เราไม่เคยหวงเลย นี่หรือคือผลตอบแทนที่เราได้รับ มันสมควรแล้วใช่มั้ยที่เราต้องได้รับแบบนี้ หรือว่าเป็นเวรกรรมที่เราได้ทำกับใครเค้ามาในชาติปางก่อนหรือ ชาตินี้ถึงได้มารับผลกรรมที่เราได้เคยทำไว้
วันเวลาก็ได้ผ่านพ้นไปเรื่อยๆ จากเด็กหนุ่มที่อยู่ในวัยเรียนในช่วงมัธยมซึ่งเรียกตัวเองว่า “นักเรียน” ก็ได้ผ่านพ้นไป และเริ่มเข้าสู่ชีวิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย เข้าสู่สังคมที่กว้างใหญ่ขึ้นมาอีก มีผู้คนมากมาย เปลี่ยนสภาพตัวเองใหม่ เป็นนักศึกษา ซึ่งมีความแตกต่างจากนักเรียนมาก ต้องรับผิดชอบตัวเองมากขึ้น ดูแลตัวเองมากขึ้น
โอมก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน เปลี่ยนตัวเองก้าวเข้าสู่การเป็นนักศึกษาอย่างเต็มตัว จากเด็กนักเรียนต่างจังหวัด เข้ามาเรียนในเมืองหลวงซึ่งมีผู้คนมากมาย มีหลากหลายที่มา ทำให้โอมรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เนื่องจากยังปรับตัวไม่ได้ในหลายๆด้าน โอมสามารถสอบติดในคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยของรัฐบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งในวันประกาศผลก็จะมีพี่ๆมากทำการต้อนรับอย่างดี มีการซื้อขนมให้ มีการเต้นประกอบเพลงอย่างสนุกสนาน พอถึงเวลาเปิดเทอมเริ่มมีการซ้อมร้องเพลงเชียร์ ซึ่งเป็นการร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยและร้องเพลงประจำคณะนั้นๆ ซึ่งบรรยากาศจะต่างจะช่วงแรกๆ เป็นอย่างมาก ซึ่งจะเป็นบรรยากาศที่ตึงเครียด จะมีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งที่เรียกตัวเองว่า “ว๊ากเกอร์” มาคอยดุน้องๆ ที่ทำตัวไม่เป็นระเบียบ ซึ่งจะทำให้น้องๆเกิดความรักความสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ซึ่งตอนแรกโอมรู้สึกกดดันมาก เพราะการซ้อมครั้งหนึ่งนั้นเลิกดึกมาก ประมาณเที่ยงคืน หรือบางวันถ้าทำให้รุ่นพี่ไม่พอใจก็ปาเข้าไปประมาณตีหนึ่งตีสอง ทำให้โอมถึงกับเพลียมาก แต่ก็ผ่านเหตุการณ์นั้นมาด้วยดี ซึ่งวันสุดท้ายของการเข้าห้องเชียร์พี่ๆ ก็มีการร้องเพลงและจุดเทียน มีการทำบายศรีสู่ขวัญ มัดข้อมือน้องๆ เป็นการรับขวัญน้อง ทำให้น้องๆแต่ละคนซาบซึ้งมากบางคนถึงหลั่งน้ำตาออกเลยทีเดียว รวมทั้งโอมด้วย
ช่วงเวลาการเรียนในเทอมแรกเป็นไปด้วยดี โอมเริ่มได้เพื่อนใหม่ ทำให้รู้สึกดีขึ้น เพราะเพื่อนใหม่ของโอมนั้นมาจากที่คนที่คนละทาง และมีเพื่อนที่เป็นคนในเมืองกรุงด้วย ทำให้โอมได้ออกไปเที่ยวในกรุงเทพฯได้โดยไม่หลงทาง และได้ฝึกประสบการณ์ในการขึ้นรถให้ถูกสายเวลาจะออกไปไหนคนเดียว
วันหนึ่งโอมได้มีธุระที่ต้องไปทำในคณะแพทย์ ระหว่างเดินทางกลับโอมได้เดินผ่านคณะทันตแพทย์ โอมเดินไม่ทันระวังก็ไปชนใส่นักศึกษาชายคนหนึ่งเข้า ทำให้น้ำในมือของนักศึกษาคนนั้นหกเละใส่เสื้อกราวตัวเอง ทำให้นักศึกษาคนนั้นถึงกับตกใจแล้วอุทานออกมา
“เดินระวังหน่อยสิ เห็นมั้ยหกใส่เสื้อหมดเลยเดี๋ยวต้องไปเรียนด้วยนี่” ชายคนนั้นพูดขึ้น แล้วทำหน้าไม่พอใจ
“ผมขอโทษครับ ผะผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ” โอมรีบขอโทษด้วยความที่ไม่ระวังตัวเอง โอมรีบยื่นผ้าเช็ดหน้า พอชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา โอมถึงกับตกใจ นิ่งและทำอะไรไม่ถูก เมื่อชายคนนั้นคือคนที่โอมรักมากที่สุดในชีวิตของเขานั่นเอง ความเจ็บปวดในอดีตเริ่มถาโถมเข้ามาอีกครั้ง เหมือนแผลที่กำลังจะหายแล้วก็มีมีดเข้ามากรีดซ้ำอีกครั้ง ทำไมโลกถึงกลมแบบนี้ ทำไมเราต้องเจอเขาอีก
“โอม นี่ ใช่โอมป่ะครับ” ชายคนนั้นถามอย่างตื่นเต้น เหมือนไม่เคยเจอโอมมานานแสนนาน ในขณะที่โอมยังนิ่งอยู่ โอมยังไม่พูด จนต้องสะกิด
“โอม นี่พี่บาสไงครับ จำไม่ได้เหรอ” ชายคนนั้นพยายามเตือนความจำของโอม
“ครับ โอมจำได้ครับ” โอมตอบคำถามนั้น ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเค้าคือคนที่เรารักที่สุด และก็เป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเราในตอนนี้ด้วยนี่ แล้วเค้าก็ทิ้งเราไปตอนนี้เค้ายังคุยกับเราเค้าต้องการอะไรนะ โอมจ้องหน้าบาสด้วยสายตาที่นิ่งเฉย
“พี่อยากเจอโอมมานานแล้วครับ ดีใจจังเลยที่พี่เจอโอมวันนี้ แล้วโอมเรียนคณะอะไรเหรอครับ” บาสตื่นเต้นมากเมื่อได้เจอโอมเหมือนได้ค้นพบสิ่งมีค่าที่หายไปนานแสนนาน สายตายังจ้องไปที่โอมด้วยความยินดี
“วิศวะครับ” โอมตอบสั้นๆ พยายามหลบสายตาของบาส เค้าจะมาไม้ไหนอีกเนี่ยทำไมยังกล้าที่จะทักทายเรา แต่ตอนนี้บาสเริ่มรู้ตัวแล้วว่าโอมมีท่าทียังไง เลยพยายามที่จะทำให้โอมรู้สึกดีขึ้น
“ดีใจด้วยนะครับ โอมว่างมั้ย พี่ว่าเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่านะ เราจะได้คุยกันนานๆไง” บาสชวนโอมไปหาที่นั่ง เพื่อต้องการหาที่ให้คุยกันได้สะดวก
“โอมไม่ว่างหรอกครับ โอมขอไปก่อนนะครับ” โอมตอบแล้วพยายามเดินจากไปโดยไม่กล้าหันไปมองหน้าบาสอีก แต่ที่ระหว่างที่ก้าวเท้าออกไปนั้น ก็มีมือหนึ่งมาจับรั้งที่แขนของโอมไว้ ทำให้โอมถึงกับหยุดแล้วก็หันหน้าไปมองบาสอีกครั้ง พร้อมกับน้ำในตาที่ตอนนี้หลั่งไหลออกมาแล้ว
“พี่ต้องการอะไรอีกครับ ขอร้องเถอะนะครับอย่าทำร้ายโอมอีกเลย” โอมพูดออกมาพร้อมกับความเจ็บปวด เพราะตอนนี้โอมยังไม่มีใครและยังรักบาสเหมือนเดิมทั้งๆที่รุ้ว่าบาสมีคนใหม่แล้วก็ตาม จึงไม่อยากที่จะเจอบาสอีก เพราะกลัวจะเกิดปัญหาขึ้นภายหลังทั้งสองฝ่าย จากนั้นมือของบาสก็มาสัมผัสที่ตาของโอมที่ตอนนี้มีน้ำไหลออกมาเต็มไปหมด บาสมองโอมด้วยความรู้สึกผิด ผิดที่เราไม่น่าทิ้งคนที่เรารักทิ้งไป ผิดที่เราทำร้ายคนรักเราไป
“พี่เสียใจนะครับที่ทำร้ายโอม พี่ขอโทษ มันคงไม่เป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ยครับ” บาสพูดแล้วมองหน้าโอมที่กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นกัน
“มันคงไม่เหมือนเดิมหรอกครับ อย่าลืมสิครับว่าพี่มีแฟนใหม่แล้ว แล้วเค้าก็ดีพร้อมเหมาะสมกับพี่ทุกอย่าง อย่าทำร้ายเค้าอีกคนเลยนะครับ” โอมพูดออกมาด้วยความน้อยใจ เพราะที่ผ่านมาโอมเป็นแค่ตัวเลือกหนึ่งของบาสเท่านั้น
“เราเลิกกันแล้วครับ” บาสตอบด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย เหมือนกับคนคนนั้นไม่คู่ควรกับเขาอีกต่อไป อยากให้ออกไปจากชีวิตเขาสักที
“เสียใจด้วยนะครับ” โอมพูดอย่างคิดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าบาส
“ครับ พี่ไม่น่าไปคบกับเค้าเลย ไม่งั้นมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก” บาสพูดเหมือนตัวเองหมดสิ้นทุกอย่างในชีวิต
“พี่ก็ดีใจนะครับที่ได้เจอกับโอม ยังไงก็ขอให้โอมโชคดี เจอคนรักที่ดีกว่าพี่นะครับ ถ้ามีปัญหาอะไรมาหาพี่ได้ที่หอ...หน้ามอนะครับ พี่ยินดีช่วยเหลือนะครับ” บาสพูดเหมือนคนที่ได้ปลดปล่อยอะไรออกไปหมดแล้ว
“ครับ งั้นโอมไปเรียนก่อนนะครับ” โอมกล่าวลาบาสแล้วเดินจากบาสไป โดยไม่หันกลับไปมอง แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็หลั่งออกมาอีกครั้ง ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมล่ะ ทำไมเราไม่ไปหาเขาล่ะ ตอนนี้เขาไม่มีใครแล้วนะ
เท้าของโอมยังก้าวเดินต่อไป แต่ในใจก็ยังคิดถึงเรื่องบาสอยู่ จนเดินไปถึงคณะของตัวเอง แล้วพยายามข่มใจตัวเองทำให้ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น แล้วใช้มือปาดน้ำตาตัวเองที่ไหลออกมาให้หมด แล้วทำตัวเป็นปกติ เพื่อไม่ให้คนอื่นจับได้ว่าไปทำอะไรมา